Mozambique

Het zwaarste aspect van reizen is niet het reizen zelf. Het is niet het sjorren van je zware rolkoffer over een rulle zandweg van kilometers. Het zijn niet de cultuurverschillen of taalbarrières. Het is ook niet het urenlang in een veel te krappe, loeihete bus opgekropt zitten met de penetrante zweetlucht van je medepassagiers in je neusgaten. Dit valt allemaal onder “tijdelijk ongemak”. Nee, het echte zware van reizen is het constant afscheid moeten nemen. Van de plekken die je toch als je stekkie, je thuis bent gaan beschouwen. Maar vooral van de mensen die je tegenkomt. En soms kan dat afscheid zwaar, heel zwaar zijn.
Lees meer »

Toen ik geland was op Maputo en het vliegtuig uitstapte, rook ik meteen die typische geur van Afrika. Een mengeling van tropische kruiden, kokos, vanille, pepers,  gemengd met de geur van schroeiend stof met een ondertoon van gesmolten asfalt en zweet. De hoofdstad van Mozambique is een typisch Afrikaanse stad. Dat betekent vooral dat ie op eerste gezicht weinig charme heeft, het is er vooral rommelig, met overal gammele gebouwtjes, rood geverfd met huisvlijterige logo’s van Coca Cola en lokale telco-maatschappijen.

Lees meer »

Bob Dylan staat niet bepaald bekend om zijn lichtvoetige blije liefdesliedjes. Maar Mozambique inspireerde hem toch tot een heerlijk niets-aan-de-hand-deuntje, waarin de zonnige lucht strakblauw is, het barst van de mooie vrouwen, en waar iedereen onbezorgd cheek to cheek danst. Een land dat zelfs het cynische hart van His Bobness op zo’n manier kan ontdooien moet wel iets bijzonders zijn. Al kun je je afvragen of hij er echt geweest is, want op het moment van schrijven was Mozambique verwikkeld in een bloedige burgeroorlog.

Lees meer »