Mozambique

Het zwaarste aspect van reizen is niet het reizen zelf. Het is niet het sjorren van je zware rolkoffer over een rulle zandweg van kilometers. Het zijn niet de cultuurverschillen of taalbarrières. Het is ook niet het urenlang in een veel te krappe, loeihete bus opgekropt zitten met de penetrante zweetlucht van je medepassagiers in je neusgaten. Dit valt allemaal onder “tijdelijk ongemak”. Nee, het echte zware van reizen is het constant afscheid moeten nemen. Van de plekken die je toch als je stekkie, je thuis bent gaan beschouwen. Maar vooral van de mensen die je tegenkomt. En soms kan dat afscheid zwaar, heel zwaar zijn.

Ik zag haar voor het eerst in de bus vanuit Maputo maar toen heb ik geen woord met haar gewisseld. Ik dacht opgevangen te hebben dat ze zuidafrikaans was maar dat bleek alleen het meisje naast haar te zijn. Een paar dagen later zag ik haar in een restaurant,  en we zeiden hoi. Toen ik haar de volgende ochtend bij het duikcentrum weer zag, ben ik toch maar eens goed kennis gaan maken. Ze bleek Cynthia te heten en uit Quebec te komen. Ze sprak Engels met een sexy Frans accent.

Tijdens de hele boottocht naar en van de duikstek was ze niet aanspreekbaar. Al haar aandacht ging naar het binnenhouden van haar ontbijt, want ze was enorm zeeziek. Tijdens de duik valt er natuurlijk ook weinig te praten. Maar bij het afdalen raakte ze met haar fles verstrikt in de afdaallijn. En kon ik een heldhaftige redding doen door er als een speer naartoe te zwemmen en de knoop te ontwarren.

Die dag maakten we twee duiken. De sites waren best mooi en de weersomstandigheden waren flink beter dan de eerste dag. Toen was het somber met veel wind, en nu was de hemel strakblauw met slechts een lekker briesje. Maar de onderwaterfauna viel wat tegen. Geen manta’s te zien, ondanks dat de site Manta reef heette. Alleen wat murenen en wat andere vissen die op zich leuk zijn, maar zo veel voorkomen dat ze gewoontjes zijn geworden. Aan het eind, op de terugweg zagen we wel een walvishaai. Maar het was maar een “kleintje”. Slechts een meter of drie. We sprongen meteen met snorkels het water in maar het dier was al te ver weg om te ontwaren.

De volgende dag wilde ik natuurlijk weer duiken. Ik heb in Tofo vijf dagen achtereen gedoken. Cynthia dook niet meer, en ook beide Tommen lieten het afweten. Op weg naar het duikcentrum ontdekte ik dat ik mijn camera was vergeten,  in mijn kamer. Ik kon niet meer terug. Dus grapte ik tegen Peter,  de divemaster: vandaag gaan we vast manta’s en ander moois zien, want ik heb geen camera bij me. Alsof ik in de toekomst kon kijken….

Want die dag hebben we inderdaad waanzinnige shit gezien. Geen manta’s weliswaar.  Maar wel een hammerhead shark, die zomaar kwam langszwemmen,  vlakbij. En een REUSACHTIGE stingray, van wel 4 meter. Vele malen groter dan de kleine stingrays die ik tot nu toe had gezien. Maar tijdens de tweede duik kwam het absolute hoogtepunt.

Ik had nog nooit een octopus gezien. Maar nu, verstopt onder een rotsrand zaten TWEE enorme octopussen. Ze waanden zich onbespied, want er was geen twijfel mogelijk: ze waren daar ongegeneerd de liefde aan het bedrijven. Hun enorme tentakels waren innig verstrengeld, en in hun enorme lobbige ogen dacht ik pure lust te kunnen ontwaren. Volledig gefascineerd heb ik minutenlang de voyeur uitgehangen, ondertussen mijn vergeetachtigheid vervloekend. Dit gelooft men thuis nooit, dacht ik, maar god mag me ter plekke laten doodvallen als het niet echt zo was.

Op een gegeven moment moet je toch weer naar boven en toen was er een minder leuke verrassing. Nadia, de instructeur begon opeens vloekend om haar heen te slaan: “get off of me, fucking bluebottles!” Ik wist niet wat dat waren maar ik zag toen ook blauwachtige lange draden in het water en voelde een brandende pijn aan mijn hand, waar een draad omheen gewikkeld zat. We wisten ze van ons af te slaan en in de boot te geraken. Godzijdank hadden we full wetsuits aan.

Want bluebottles zijn ook bekend als “Portugese oorlogsschepen” en die kende ik wel. Uit een boek uit mijn jeugd, op de pagina’s “gevaarlijkste dieren van de zee”. Het zijn geen kwallen maar hebben wel veel met ze gemeen. Ik zou zeggen: google ze maar eens. Nogmaals ik was blij dat we er niet in onze zwembroeken in verstrikt zijn geraakt.

Teruggekomen konden we tegen iedereen opscheppen over de dingen die we waren tegengekomen. Cynthia ging nog eens ernstig overwegen of ze niet toch een paar duiken zou gaan maken. De ontmoeting met de bluebottles heb ik maar verzwegen.

In het hostel waar ik zat was er ‘s avonds twee keer per week een yogales. Ik was er al een keer geweest en dat was goed bevallen. Dus die donderdag ging ik weer. Een fijne uitdagende vinyasa klas die het zweet van me af liet gutsen. Cynthia was er ook en na afloop ben ik wat met haar gaan drinken. We raakten aan de praat en voor we het wisten was het uren later en realiseerden we ons opeens dat we enorme honger hadden. De meeste restaurants waren al aan het leeglopen en voor ons deed een restaurant speciaal de oven weer aan. Dit had een nadelig effect op de kip peri piri die Cynthia had besteld: helemaal roze vanbinnen. De ober deed er nonchalant over en schoof het gewoon weer opnieuw de oven in,  wat die kip natuurlijk niet ten goede kwam. We hebben de botervis die ik had besteld maar gedeeld, het maakte allemaal niet uit want het was erg gezellig.

Ik heb haar weten over te halen om toch nog een keer te gaan duiken. Het zou voor ons allebei de laatste dag in Tofo zijn. Ik zou daarna noordwaarts gaan, en zij moest (mede voor haar werk) richting Zuid-Afrika. Helaas! Want ik was inmiddels erg op haar gesteld geraakt. De laatste twee duiken waren niet heel bijzonder, maar de tijd eromheen hebben we samen doorgebracht en dat was erg aangenaam. Die laatste dag hebben we afgesloten met de meest fenomenale sea food platter ooit, met een paar heerlijke glazen witte wijn.

Zij moest de volgende ochtend al om vier uur vertrekken om haar vlucht te halen en het moment van ons afscheid kwam steeds dichterbij. Geen van beiden wilde er veel woorden aan vuilmaken, dat zou het alleen moeilijker maken. Maar het moment kwam er. En dan ben je opeens weer alleen en zijn er alleen nog de mooie herinneringen, een paar foto’s en een emailadres.

Met een brok in mijn keel en een knoop in mijn hart slofte ik terug naar mijn hotel.