Mozambique

Bob Dylan staat niet bepaald bekend om zijn lichtvoetige blije liefdesliedjes. Maar Mozambique inspireerde hem toch tot een heerlijk niets-aan-de-hand-deuntje, waarin de zonnige lucht strakblauw is, het barst van de mooie vrouwen, en waar iedereen onbezorgd cheek to cheek danst. Een land dat zelfs het cynische hart van His Bobness op zo’n manier kan ontdooien moet wel iets bijzonders zijn. Al kun je je afvragen of hij er echt geweest is, want op het moment van schrijven was Mozambique verwikkeld in een bloedige burgeroorlog.

Momenteel is het er al een tijd rustig, en lijkt het paradijselijke beeld een stuk beter te kloppen. Voeg daar een 2500km lange kustlijn aan toe vol ongerept koraal, walvishaaien, manta’s en ander indrukwekkend zeeleven, en dan begrijp je misschien waarom ik er ook best wel wat tijd zou willen doorbrengen. Dus dat ticket was zo gekocht.

Het plannen en voorbereiden van een verre reis heb ik inmiddels al zo vaak gedaan dat het op een ritueel begint te lijken. Een formule, bijna. Maar naarmate de dag van vertrek nadert komen toch altijd nog wel wat zenuwen. Al zijn dat niet meer die bijna verlammende reiskoorts die ik de eerste keren had, saai zal het nooit worden.

Het duiken is me vorige vakantie in Indonesie zo goed bevallen dat ik dit weer ga doen. In de tussentijd heb ik op dat gebied wel het een en ander bijgeleerd. Tegenwoordig mag ik me Divemaster noemen. Nou zegt zo’n titel natuurlijk niet zo veel maar toch geeft het wel een extra dimensie. De eerste stap naar een carriere in de duikwereld is gezet. Om echt verder te komen zal ik nog wel wat vervolgstappen moeten zetten. Dat komt nog wel. Of niet. De komende weken ga ik in ieder geval puur duiken voor de ontspanning. Al zal ik wel een klein oogje open houden voor eventuele carriere-perspectieven in de toekomst.

Mijn divemaster-cursus heb ik hier in Nederland gedaan, en duiken hier is wel wat anders dan duiken in de tropen. Een dik 7mm pak met kap en handschoenen zijn ook in de zomer bijna een vereiste, en eigenlijk is een droogpak nog beter. Als je 5 meter zicht hebt, dan mag je in je handjes knijpen, dat is echt een goede dag. Sowieso is er hier beduidend minder te zien; de kreeften, krabben en zeesterren van de Oosterschelde zijn best leuk maar verliezen toch al snel wat van hun magie, en al die afgezonken “fun objects” in het Grevelingenmeer vind ik eigenlijk wel een beetje erg Hollands kneuterig. Worden een fietsenstalling, bestelbus en een wipkip echt zoveel interessanter als deze onder 15 meter groenbruin water liggen?

Ik heb er wel veel van geleerd, van dat koude Nederlandse water, maar toch vind ik het heel wat toffer om in warm, kristalhelder water te zwemmen met 20 of 30 meter zicht, met kans op ontmoetingen met de grootste vis ter wereld: walvishaaien, met een lengte van soms wel meer dan 10 meter. Of de meesterlijke manta, die ik in Indonesie ook meerdere keren heb gezien maar waar je eigenlijk nooit genoeg van kan krijgen. Verder staan dolfijnen ook hoog op mijn bucket list en wat dacht je van een een bultrugwalvis… Ja, ik heb er wel zin in.

Eerst nog 1 dagje werken, en donderdag vlieg ik erg vroeg in de ochtend richting Maputo, waar ik mijn vakantie begin met een paar nachten in een luxe hotel. Dat is het laatste wat ik heb geregeld, de rest ligt open, zoals de formule voorschrijft.